Þriðjudagur 19. 04. 16
Hvorki gætti virðingar né vinsemdar í garð Ólafs Ragnars Grímssonar, forseta Íslands, þegar hann efndi til blaðamannafundar á Bessastöðum síðdegis mánudaginn 18. apríl og kynnti ákvörðun um að æskja eftir endurkjöri í embætti. Hvað sem líður viðhorfi fréttamanna í garð Ólafs Ragnars hefði mátt ætla að þeir sýndu embættinu virðingu og vönduðu framkomu sína á fundi sem fór fram í skrifstofu forsetasetursins. Blaðamenn eru fyrirmyndir ekki síður en aðrir á opinberum vettvangi.
„Heldur þú kannski að þú sért ómissandi?“ hrópaði einhver og annar „ætlar þú að sitja fram í rauðan dauðann“? Fleiri dæmi mætti nefna en þessi tvo verða látin duga til að enduróma tóninn í garð Óiafs Ragnars á blaðamannafundinum.
Á vefsíðuna stundin.is skrifar Bragi Páll Sigurðarson blaðamaður:
„Ég var að koma heim af þessum blaðamannafundi þar sem maðurinn, sem ég kallaði þaulsetið fretský fyrir stuttu, ákvað að halda aðeins lengur með hvítum hrukkóttum hnúunum um taumana. Rétt eins og aðrir valdasjúkir stjórnendur sem þessi stórfurðulega þrælslundaða þjóð hefur kosið sem fulltrúa sína. […]
Við búum enn þá í landi þar sem vélin var hönnuð af firrtu fólki sem dýrkar peninga og auðsöfnun. Eldgamlir Thatcher og Reganfasistar stýra fjölmiðlum og ungir og fallegir vel uppaldir fasistar bíða í röðum eftir því að taka við keflinu og passa að ekkert breytist. Við getum engu breytt. Arðránið er kerfisbundið. Við eigum ekki séns. Við getum engu breytt. Rannsóknarskýrslan snýr sér í gröfinni. Við erum fyrir löngu búin að tapa.[…]
Nú er bara spurning hvort þið viljið halda áfram að búa í landi þar sem þið eruð dæmd til þess að vera mis-illa settir þrælar auðvaldsins, eða hvort þið viljið leita gæfunnar á nýjum stað. Ég ætla að minnsta kosti að fara. Virkið allt. Stelið öllu. Brennið allt. Ég gefst upp.“
Sé þetta tónninn sem einkennir kosningabaráttuna fram til 25. júní verður hún engum til ánægju, hvorki frambjóðendum né kjósendum. Er líklegt að áður en yfir líkur dragi fleiri frambjóðendur sig til baka en séra Vigfús Bjarni Albertsson, sjúkrahúsprestur á Landspítalanum, og Guðmundur Franklín Jónsson.
Spurning er hvað gangi blaðamönnum til sem hemja sig ekki betur en þetta. Er það aðeins reiði í garð Ólafs Ragnars Grímssonar eða ofsi sem jaðrar við fyrirlitningu? Verðum við nú vitni að öfgamennsku hér sem annars staðar kynni að teljast hættuleg almannaöryggi? Hvern skyldi Bragi Páll styðja af forsetaframbjóðendunum?